Update

Jeetje, ik schrik er van als ik zie hoe lang het alweer geleden is dat ik een blog gepubliceerd heb. Twee maanden. Eigenlijk is mijn gedachte nu dat ik gefaald heb in het bloggen en dat ik net zo goed er meteen maar mee kan stoppen. Maar hey, dat wil ik helemaal niet! Ook dit hoort bij mijn proces. 

Ondertussen heb ik ook zeker niet stil gezeten. Het is een hele heftige tijd geweest. Daar wil ik jullie graag in meenemen. Ik heb een eerste afspraak gehad met een sociaal psychiatrisch verpleegkundige: Michel. We hebben een keertje een fysieke afspraak gehad, gelukkig. Daarna kwam corona om de hoek. Daarna hebben we een telefonische afspraak gehad en ik kan je vertellen dat riep heel wat bij mij op. Ik heb namelijk een soort telefoonfobie. Daarna werd het nog erger: beeldbellen. Het vraagt veel van me hoor. Ik weet nog de eerste keer met Michel dat ik dacht: wauw, heftige man, weet niet of ik dit kan, maar wat is het fijn om met hem te sparren elke week!

Ik heb de psychiater nog nooit gezien en dat vond ik nog lastiger. Nu hing ik aan de telefoon met iemand die ik niet kende, geen enkel beeld, en ik moest allerhande persoonlijke dingen vertellen. Ik gebruikte al antidepressiva en die werd verdubbeld. Helaas leverde dat geen effecten op, behalve dat ik echt de hele dag door hartkloppingen had. Die medicatie ben ik gaan afbouwen. Dat was echt een verschrikking!!!! Ik kreeg last van ontwenningsverschijnselen: ik had hele intense nachtmerries waardoor ik elk uur op de klok zag. Als ik dan wakker werd, moest ik echt even de tijd nemen om me te realiseren waar ik was en de angst van me af te schudden. Ik durfde 's nachts niet meer naar het toilet te gaan, zo erg was het. Ik kreeg er slaapmedicatie bij: oxazepam. De eerste nacht werkte dat en had ik redelijk geslapen, maar daarna heeft het niet meer gewerkt. Vandaag heb ik daarom weer contact opgenomen met de psychiater en die gaat nu andere slaapmedicatie regelen. Hopelijk gaat dat weer werken! 

Mijn stemming is, zoals ik het omschrijf: stabiel labiel. Er zijn momenten dat ik kan lachen, me even happy voel, maar de gemiddelde stemming is somber. Ik vind het leven zwaar: om op te staan, me te douchen en aankleden, mijn huishouden doen. Aan werken moet ik al helemaal niet denken! De goede momenten zijn erg fijn, maar als dat gevolgd wordt door een slecht moment, voelt dat zwaar ... Jullie snappen het wel. Als ik dan zo'n goed moment heb, heb ik ergens weer even de hoop dat het nu goed gaat komen. Ik denk steeds vaker dat het nooit meer goed gaat komen. Dat dit mijn nieuwe levensstandaard is. 

Corona maakt het ook echt niet makkelijk hoor! Activiteiten die ik vast deed, vielen weg en moesten weer vervangen worden door andere. Het voelde alsof ik weer opnieuw begon. Op vrijdag was het altijd soepdag bij mijn opa en oma. Wat mis ik hun ook! Ik zat regelmatig in de bieb, nu lees ik thuis. Lezen blijft leuk, maar in de bieb kreeg ik meer prikkels van mensen. Dat was wel prettig. Het beeldbellen heb ik al besproken. Hoewel vervelend ben ik blij dat ik die hulp krijg, want er wordt veel hulp afgezegd. Bijvoorbeeld mijn diabetesrevalidatie. Gelukkig zijn mijn suiker een stuk beter. Dat is dan weer een positief iets. Oh, en ik heb veel nieuwe dingen ontdekt om te doen: puzzelen, tuinieren op mijn kleine balkonnetje, gitaar spelen. Dat is een leuke bijkomstigheid van de corona. Laten we met deze positieve noot deze blog voor nu eindigen. Ik ga proberen weer wat vaker een blog te plaatsen, maar jullie kunnen mij natuurlijk altijd blijven volgen op mijn instagram.