Therapiefrustraties

Therapiefrustraties zijn deze week ineens heel erg aanwezig. Vorige week maandag vertelde mijn spv'er dat hij niet meer genoeg uren hier kon draaien en dat hij ging stoppen. Hmpf, balen! De klik met hem is goed. Hij is direct, maar begripvol. Hij is net op vakantie geweest en ik was zo blij dat ik weer mijn afspraken met hem had. Hij maakt alles wat ik in therapie leer klein en behapbaar. Natuurlijk kan het zo maar zijn dat zijn opvolger dat ook heeft, maar toch, dat weet ik niet en dat vind ik best spannend. Plus het feit dat het sowieso tijd kost om elkaar te leren kennen. 

Maar goed, kan gebeuren dacht ik toen nog. We gaan afwachten. Belangrijkste voor mij was dat ik mijn psycholoog nog had. Daar zette ik nu echt fijne stappen mee. Nou ja, fijn, maar belangrijke stappen. Misschien raad je het al, maar afgelopen donderdag zei die ook dat ze er mee ging stoppen. Toen brak ik. 

Zij waren voor mij een soort dreamteam: alle heftige dingen die ik ontdekte in de therapie met mijn psycholoog kon ik met mijn spv' er omzetten tot kleine, concrete stappen. Allebei waren ze de juiste combinatie van direct en meelevend. Zoals ik afgelopen donderdag tegen mijn psycholoog zei: het moet bij mij wel schuren. Anders word ik te comfortabel en gaat er niks gebeuren. Dat ik nu met allebei moet stoppen, maakt me verdrietig. 

Afgezien van dat ik met allebei een klik heb en ze als persoon ga missen, ook omdat ik baal dat ik weer een nieuw team krijg waar ik mee kennis moet maken, een band opbouwen en kijken wat wij met elkaar kunnen bereiken. Daar gaat tijd inzitten en daar baal ik van. Zo goed gaat het nog niet na acht maanden en ik wil verder komen. Ik had het gevoel dat het nu eindelijk ging gebeuren. 

De grootste frustratie is dat dit niet voor het eerst is. Ik ben nu tien jaar bezig, af en aan, met diverse therapieën en instellingen en ik moet zo vaak van hulpverlener wisselen. Voor mijn gevoel elke keer als ik op een soort breekpunt sta, als ik echt bij de kern kom, moet er gewisseld worden. Daar leer ik ook heel veel van, maar toch wil ik heel graag ook eens verder komen. 

De afgelopen dagen was ik heel emotioneel en vloog ik alle kanten op. Van ik ga stoppen, tot ik zoek andere mogelijkheden, tot gewoon verdrietig en boos zijn. Soms denk ik dat dit het is. Dat dit een soort chronische toestand is waar ik mijn hele leven mee moet dealen. Soms wat beter, soms wat slechter. Toch zit er ergens in mij een stem dat niet wil geloven dat het zo is. Dat ik nog niet alle mogelijkheden heb benut. 

Voor nu, over een aantal weken ga ik revalideren. Voor die tijd wil ik niet zoveel onrust creëren voor mezelf. Dus ik doe niks. Ik heb gevraagd of ik voor mijn revalidatie duidelijkheid kan krijgen over wie mij opvolgt en dan gaan we na de revalidatie verder kijken. Ondanks alle frustratie ben ik onwijs trots op mezelf hoe ik de afgelopen dagen ben omgegaan met al deze emoties. Ik heb mijn gevoelens er laten zijn, een knuffel gevraagd toen ik hem nodig had, gedeeld, ben extra lief voor mezelf geweest, heb mijn structuur behouden en redelijk gezond gegeten. Dus als deze stomme situatie dan toch iets voorbrengt: heb nog nooit zo vaak tegen mezelf gezegd ' Goed gedaan!' en ' Ik ben trots op je'  als de afgelopen dagen.