"Spiegelingen van de ziel"
Ha, wat een heerlijke poëtische titel! Ik ben heel benieuwd wat jullie ervaringen zijn met het volgende: dat wat je ziet als je jezelf bekijkt in ramen of spiegels. Laatst liep ik een keer op straat en zag mezelf in het raam van een gebouw. Ik dacht bij mezelf: wat zit mijn haar goed! Op de een of andere manier moest ik daardoor denken aan dat het ook zo vaak anders is. Dat ik regelmatig mezelf ergens zag, positieve gedachten had, en dan een uur later mezelf weer zag en dan hele andere gedachten had. Of direct mezelf afkeur. Toen ik mezelf nu zag, moest ik daar aan denken en besloot ik er wat meer op te letten.
Het belangrijkste wat ik ontdekt heb, is dat mijn zelfbeeld qua uiterlijk afhangt van hoe ik mij voel. Vandaar ook deze prachtige titel (ja, ik ben er trots op!). Daarom is het ook zo wisselvallig. Soms loop ik naar de stad toe met het gevoel dat ik er goed uit zie en ga ik allerlei kleding passen. Dan wordt ik moe, overprikkeld en na een tijdje zie ik mezelf in de spiegel en zie alleen maar alles wat er dan, volgens mij, mis is met mijn lichaam. Alsof alles ineens heel erg uitvergroot is!
Die keer dat ik mijn haar goed vond zitten: ik had net een heerlijke dag aan de plas gehad. Lekker weer, aan het water, met goed gezelschap. Ik was ontspannen, vrolijk en tevreden. Dat vertaalde zich dus ook door naar mijn tevredenheid met mijn uiterlijk. Wat ik zie in een spiegeling, is dus niet zozeer wat ik van mijn lichaam vind. Het geeft mij vooral meer informatie over hoe ik me voel.
De afgelopen week heb ik daar meer op gelet. Ik probeerde op steeds verschillende momenten naar mezelf te kijken en het klopt nog steeds. Wat ik hiermee kan? Als ik mezelf in een weerspiegeling zie, kan ik luisteren naar wat voor informatie ik krijg. Andersom kan ik ook voorkomen dat ik in een neerwaartse spiraal van mezelf afkraken kom. Weet ik dat ik moe ben? Druk? Verdrietig? Dan maar even niet zoveel kijken naar de spiegelingen. Daar help ik mezelf niet mee.
Over het algemeen ben ik tevreden met hoe ik er uit zie. Ik denk dat ik, net als veel mensen, best punten heb die ik anders zou willen, maar ik vind mezelf niet lelijk. Soms heb ik het idee dat er een soort taboe rust op zeggen dat je dingen aan jezelf wil veranderen, want je moet toch van jezelf houden zoals je bent?! Nou, ik denk dat het allebei klopt. Ik hou van mezelf zoals ik ben, maar ik wil nog wel wat gewicht kwijt. En die baard die ik ontwikkel op het moment dat ik er niks aan doe? Mag ook weg! Die tand die uitsteekt? Weg please! Overigens gaat dat laatste nu wel eindelijk gebeuren, maar dat is weer een ander verhaal. De tijd dat ik mijn geluk liet afhingen van hoe ik er uit zag? Die is wel voorbij, gelukkig!