Onzekerheden

Iedereen heeft onzekerheden, dat staat vast. Tenminste, ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die zich nooit onzeker heeft gevoeld. Onzekerheden horen er bij. Met onzekerheden is niks mis: ze geven je veel informatie over jezelf. Best handig, eigenlijk, maar ik vind het maar een vervelend gevoel om onzeker te zijn. 

Ik heb van kinds af aan altijd al veel onzekerheden gehad. Ik heb nooit echt het gevoel gehad ergens bij te horen. Ik had geen vriendjes of vriendinnetjes op de basisschool die thuis kwamen spelen. Ik werd gepest met mijn gewicht door twee meisjes en verder had ik op school prima contact, maar verder kwam het niet. Ik wist ook niet hoe ik dat zou moeten aanpakken. Van kinds af aan ben ik daar onzeker over geweest. Net als over mijn gewicht. 

Omdat ik altijd onzeker was, werkte ik heel hard om mijn mogelijke gebreken enigszins te compenseren. Als ik vrienden met iemand was, probeerde ik diegene in mijn leven te houden. Extra leuk doen, veel cadeautjes geven, veel van mezelf geven. Doodvermoeiend en het werkte eigenlijk ook bijna nooit. 

De laatste jaren ging ik steeds meer accepteren dat ik ben wie ik ben en dat mijn onzekerheden daar bij horen. De ene dag heb ik er meer last van dan andere dagen. Er zijn dagen dat ik niet zoveel let op anderen, maar er zijn ook dagen dat ik met een wijde boog om bepaalde mensen heenloop. Meestal heeft het nog steeds met mijn gewicht te maken. 

Sinds mijn depressie merk ik dat mijn onzekerheden veel erger zijn geworden. Dan vooral de onzekerheden als: ben ik leuk genoeg? doe ik wel genoeg? zeg ik nu niet iets verkeerd? Ik merk nu weer hoe vermoeiend het is om zo onzeker te zijn. Om je de hele dag af te moeten vragen of het goed is. Mijn grootste onzekerheid op dit moment is dat ik naast mijn Instagram nu ook berichten deel op mijn Facebook, waar ik veel meer mensen op heb staan. Toen ik het ging gebruiken en er reacties kwamen, ook negatieve, merkte ik opeens heel veel spanning. 'Wat zullen mensen wel niet denken? Ze zullen denken dat ik aandacht probeer te vragen nu het niet goed met me gaat. Wat triest. Oh en nu zet je weer wat positiefs neer, alsof dat zomaar kan; je bent toch depressief?! Alsof iemand het iets interesseert.' Nog veel meer van dit soort gedachten komen er regelmatig voorbij. 

Het is vermoeiend, het is pijnlijk, het is verdrietig om me zo onzeker te voelen. Ik hou mij er aan vast dat als het weer beter met mij gaat dat ook weer beter zal gaan. Voor nu probeer ik het te horen, maar er niet naar te luisteren en over het algemeen lukt dat best goed. Dit hoort nu bij mij. Wil dit nu zeggen dat ik denk dat ik geen goed persoon ben? Nee hoor, ik vind mezelf, gelukkig, de meeste tijd nog steeds heel leuk en lief en ja dat schrijven maakt me onzeker: vinden jullie mij nu arrogant? 

Ik zei aan het begin dat ze wat over jezelf kunnen vertellen. Wat mijn onzekerheden mij vertellen, is dat ik het lastig vind om in contact te zijn met mensen. Mensen hebben mij al zo vaak teleurgesteld en ik heb niet zo veel vertrouwen nog. Het vertelt mij ook dat ik meer wil zijn dan ik nu ben. Dat ik een bijdrage aan de maatschappij wil leveren en me daarin nu tekort vind schieten. Het is even niet anders, maar ik zou wel anders willen. Zo geven mijn onzekerheden mij informatie die ik kan gebruiken, dus misschien moet ik mijn onzekerheden maar omarmen. Onzekerheden, iedereen heeft ze, ook ik!