Moeilijke Momenten
In mijn blog wil ik zoveel mogelijk open zijn over wat ik denk, voel en doe. Daar hoort ook dit bericht bij, waarin ik wat meer wil vertellen over de moeilijke momenten die ik momenteel heb. Vier weken geleden besloot ik dat ik mij echt niet meer fijn voel in mijn lijf en dat ik wil afvallen. Daarbij had ik enorm veel last van mijn darmen en adviseerde de huisarts om tijdelijk minder koolhydraten en vet te eten.
Ik begon vol goede moed met het verminderen van koolhydraten en vet. Het ging heel goed. Ik kon het makkelijk volhouden en soms nam ik ook wel wat anders als ik, bijvoorbeeld, op visite was. Daarnaast ben ik meer gaan bewegen: de ene dag sporten in het park, de andere yoga en daarbij minimaal 10.000 stappen per dag. Het ging goed, ik voelde me goed en na twee weken was ik 3 kilo afgevallen, wow!
Ik ben wat minder gaan bewegen, omdat ik ziek ben. Verder is er, zover ik nu denk, niks veranderd. Behalve dat ik nu al twee weken 2 kilo per week aan lijk te komen. Ik weeg nu dus zwaarder dan toen ik begon. Heb mezelf ook consequent elke week opgemeten en ook in cm zie ik dat ik weer groei. (Groeien als mens wil ik altijd graag, maar niet in de letterlijke zin van het woord, zeg maar).
Vorige week baalde ik er al heel erg van. Ik merk op zo'n moment dat het me toch van mijn stuk brengt. Eigenlijk wil ik dan de handdoek in de ring gooien en heb ik het gevoel dat het me nooit gaat lukken, maar ook deze week zette ik door. Gisteren, toen ik weer zo'n dramatisch resultaat zag, voelde ik me gewoon echt kut. Ook omdat ik de dag ervoor zo'n dag had dat ik me echt ellendig voelde in mijn eigen lijf. Plus dat ik het echt niet begrijp. Ik eet gezond, ik eet normale porties, ik beweeg.
Ik wil dat er wat veranderd en ik doe er nu veel voor. Dat ging me makkelijk af tot nu toe. Na deze twee weken merk ik dan toch dat ik weer ga nadenken over diëten. Misschien moet ik toch maaltijden vervangen door shakes? Misschien moet ik toch de yoga maar vervangen door krachtsport? Wat heeft het allemaal voor zin, het gaat je toch niet lukken? En als ik die gedachten allemaal heb weerlegd in mijn hoofd begint de drang naar eten: als ik met gezond eten 2 kilo per week aankom, kan ik net zo goed wel gewoon koolhydraten gaan eten. Nou, dank kan ik ook wel gewoon chocola gaan eten. Over een tijd ga je diabetesrevalidatie doen, wacht gewoon daar op en eet en doe tot die tijd wat je wil.
Een en ander wordt overigens versterkt doordat ik weer middenin mijn medicatiewissel zit. Merk sowieso de laatste dagen dat ik het emotioneel zwaar heb. Het waren ook drukke dagen waarbij ik eigenlijk de hele dag bezig en/of op pad was en ik ben daardoor lichamelijk ook echt moe. Heb vandaag zo'n gevoel alsof ik een hele nacht doorgehaald heb met veel alcohol. Dit maakt dat deze gedachten meer opkomen. Voor nu, op dit moment, zou de makkelijkste weg zijn om de valkuilen van mijn eetstoornis in te duiken, maar dat is niet wat ik wil en ook niet wat ik ga doen.
Ik ga vanaf vandaag een voedingsdagboek bijhouden om te kijken hoe het met mijn voeding zit. Misschien eet ik ongemerkt toch meer dan dat ik denk? Of toch meer verkeerde keuzes? Gelukkig ben ik alleen nog maar verkouden, dus ik ga ook weer wat meer wandelen en sporten deze week. De yoga laat ik er gewoon in, want juist ook die rust heeft mijn lijf nodig. Ik ga kijken of ik een oorzaak kan vinden voor het aankomen en of ik het weer om kan draaien. Ik ga lief voor mezelf zijn de komende dag, want ik heb dat nodig met die medicatiewissel. Dit is het verschil voor mij waardoor ik mezelf nog steeds als hersteld zie: ik maak andere keuzes en ik geef niet op.