Innerlijke criticus

Eerder schreef ik al over mijn onzekerheden. Vandaag wil ik daar een stukje verder op ingaan. Dit door iemand aan jullie voor te stellen: de innerlijke criticus. Dit is zo'n stemmetje die, volgens mij, ook iedereen heeft. Dat stemmetje dat zegt dat je iets niet kan, dat je niet leuk genoeg bent, dat je niet goed genoeg in iets bent. Ik denk dat iedereen dat stemmetje eens in zijn leven gehoord heeft. 

Bij mij was dit stemmetje alleen overheersend. Behoorlijk overheersend. Als ik dat stemmetje mag geloven, ben ik niks waard. Gelukkig is mijn geloof in dat stemmetje wel weg. Het is alleen niet zo dat hij ook weg is. Dat stemmetje is er, helaas, nog steeds. Het verschil voor mij is alleen dat ik hem hoor en er dan niks mee doe, terwijl voorheen ik er in geloofde en mij dan heel slecht ging voelen. Aangezien ik niet wou voelen en zeker geen negatieve gevoelens betekende dat vrijwel automatisch een eetbui. Dan wordt het een soort vicieuze cirkel waar ik in terecht kom. 

Mijn innerlijke criticus had veel over mij te zeggen. Sommige dingen herkende ik, omdat die door mensen in mijn omgeving echt tegen mij werden gezegd. Ik ben jarenlang gepest op de basisschool met mijn gewicht en mijn innerlijke criticus zei heel vaak dat ik een varken was of te dik. Als ik dan ging eten dan had hij daar ook commentaar op: tuurlijk stop maar weer wat in je mond. Zie al die mensen eens kijken. Andere dingen had mijn innerlijke criticus zelf verzonnen. Bijvoorbeeld dat mensen niet op mij zitten te wachten. Geen zin hebben in mijn bezoek. 

De innerlijke criticus was voor mij een soort tape/cd/langspeelplaat/radio die de hele dag door hetzelfde riedeltje afdraaide. Ik kan je vertellen dat je je daar dan op een gegeven moment echt heel ellendig door gaat voelen! Voor mij was hij een belangrijk onderdeel van mijn eetstoornis. Pas toen ik leerde om af en toe het riedeltje stop te zetten of het geluid zachter, pas toen kon ik mijn eetstoornis ook achter me laten. 

Nu ik dit teruglees moet ik wel lachen. Ik weet nog dat tijdens mijn behandeling therapeuten zeiden dat die stemmetjes een radio waren en dat je de volumeknop omlaag moest draaien. Ik heb me vaak geërgerd aan deze tips, want hoe moest ik dat dan in godsnaam doen?! Ik heb me allerlei soorten radio's in mijn hoofd bij elkaar gefantaseerd. Verschillende volumeknoppen geprobeerd, maar niks werkte. Ik snap het nu alleen wel. Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet, maar die volumeknop werkt inmiddels. Net als de stopknop. 

Het belangrijkste is dat ik nu weer dat wat die innerlijke criticus zegt, vaak erg overdreven is. Nee, niet iedereen vindt mij aardig, maar om nou te zeggen dat niemand mij aardig vindt...lichtelijk behoorlijk overdreven! Er zijn veel dingen die ik niet kan, maar er zijn echt wel dingen die ik wel kan. Ik neem het allemaal wat minder serieus. Wat niet wil zeggen dat ik mijn innerlijke criticus helemaal negeer, want soms heeft hij best nuttige dingen te zeggen. 

Een gezonde innerlijke criticus houdt je scherp. Die beschermt je tegen onbezonnen acties die niet handig zijn, helpen je om koers te houden naar het leven dat je wilt, et cetera. Dus, gooi die innerlijke criticus niet zomaar de deur uit, maar wees zelf ook kritisch naar wat de innerlijke criticus te zeggen heeft en vraag je zelf af of het klopt wat hij zegt of dat het iets genuanceerder ligt. Luister niet alleen naar je innerlijke criticus, maar ook naar je hart. Wees niet alleen kritisch, maar ook lief voor jezelf. En...zet die radio af en toe eens uit of zachter!