Het zesjarig meisje

Een meisje van zes jaar loopt met een zak chips naar haar slaapkamer. Het was geen fijne dag vandaag! De twee klasgenootjes die gisteren nog deden alsof ze haar vriendin waren, scholden haar vandaag uit. Dat ze een dikzak was, een varken, met knorgeluiden erbij. Het doet pijn en het is niet leuk. De chips brengt haar troost. Dan voelt ze even niet hoe verdrietig ze eigenlijk is. Alleen met haar zak chips op de kamer is alles onder controle. 

Op een gegeven moment voldeed een zak chips niet meer. Naarmate de tijd dat ik gepest werd langer werd, moest ik ook steeds meer eten om niet meer te voelen. Dat zesjarig meisje ben ik namelijk. Van groep 3 tot en met groep 8 ben ik gepest door twee klasgenootjes. Waar er nu allerlei pestprotocollen zijn, waren die er toen niet. We moesten dan in gesprek met de juf of meester, elkaar excuses maken, de hand schudden en dat was het dan. Even. Dan waren wij even weer vriendinnen met zijn drieën. Dan lachten we met elkaar. Deden leuke dingen met elkaar. Spraken af na schooltijd. En even, heel even, had ik dan het gevoel dat ik een normaal meisje was. Net als al mijn andere klasgenootjes. Maar ja, dat ene moment kwam keer op keer: dat moment dat ze mij weer gingen pesten. Het duurde misschien een dag, maar dan begon het weer van voor af aan. 

Thuis was het allesbehalve stabiel. Dus voor mijn gevoel kon ik daar ook niet terecht. Alles bij elkaar waren dit de ideale omstandigheden om mijn eetstoornis te ontwikkelen. Ik had een laag zelfbeeld, ik had voor mijn gevoel niemand om naar toe te gaan, ik werd gepest, voelde me niet veilig en ik had gemerkt dat als ik maar genoeg at, ik mijn emoties niet meer voelde. Alleen buikpijn, maar ja, dat was beter te verdragen!

Wat ik hierboven beschrijf is het begin van een eetstoornis die uiteindelijk ruim twintig jaar bestaan heeft. Ik beschouw mezelf nu al twee jaar als herstelt, maar loop ook nog vaak tegen dingen aan die bij mijn eetstoornis horen. Er blijven valkuilen waar ik heel alert op moet zijn. Die deel ik graag: op mijn instagram (www.instagram.com/ik_stap_uit_bed) en hier op mijn blog. Wie weet helpt het iemand om niet in dezelfde valkuilen te stappen!