Het nieuwe normaal

Het nieuwe normaal is een term die we in deze corona-tijd veel voorbij horen komen, maar daar wil ik het niet over hebben. Wel over het nieuwe normaal in mijn herstel. Toen ik in behandeling zat, had ik een beeld van wat herstel zou zijn. Eén van de dingen die daarbij hoorde, was dat ik nooit meer zou eten uit emotie. Immers, ik had nu een aantal jaren besteed aan het leren dat ik niet moest eten vanwege emoties. 

Elke keer als ik dat wel deed, want dat gebeurde best nog wel eens, voelde het alsof ik gefaald had. Ik kan nogal zwart-wit denken dus eigenlijk was het meer dat ik volledig terug was gevallen in mijn eetstoornis. Ik kon weer helemaal opnieuw beginnen. En ja, ik kan ook nogal fatalistisch denken, dus ik zou ook nooit herstellen van mijn eetstoornis. 

Ergens tijdens mijn behandeling, ik weet niet meer wanneer of door wie, werd in het algemeen een advies gegeven om te kijken naar de mensen om je heen. Hoeveel eten die? Hoe gedragen die zich? Zij hadden geen eetstoornis en werden dus als 'normaal' beschouwd. Dat ben ik gaan doen. De eerste keer weet ik nog goed. Ik had een verjaardag van iemand die ik redelijk kende en ging mee met mensen die ik heel goed kende. Ik vond het reuze spannend. In mijn eetstoornis zou dit het startsein zijn om helemaal los te gaan op de hapjes. Nu ben ik bij de mensen gaan staan die ik goed kende en ik koos één iemand uit die ik zou volgen in hapjes nemen. Elke keer als diegene een hapje nam, nam ik er ook één. Nu kan ik zeggen dat ik het nog steeds heel spannend vond en me best opgelaten voelde in dat gezelschap, maar ik ben er nog steeds dus overleef ik het schijnbaar ook zonder in mijn eetstoornis te duiken. 

Vanaf toen ben ik meer gaan letten op de mensen om mij heen en ik deed een ontdekking die mijn beeld van herstel deed veranderen. Ik zag namelijk overal om mij heen mensen die weleens uit emotie eten. Had dan iedereen een eetstoornis? Waren we dan gewoon een eetgestoorde maatschappij? Misschien wel. Ongetwijfeld zouden we veel aan onze eetgewoontes kunnen veranderen om met zijn allen wat gezonder te zijn, maar nee, ik denk niet dat we allemaal eetgestoord zijn. 

Tot die ontdekking streefde ik het perfecte eetpatroon na. Alles was gezond, nooit meer uit emotie eten of om iets te vermijden. Daar ben ik nu wel van teruggekomen. Er zit daadwerkelijk verschil tussen soms uit emotie eten en een eetstoornis hebben. Voor mij is het verschil dat in mijn eetstoornis ik er geen controle meer over had. Het was niet meer mijn keus of ik nu chocola wou eten om mezelf te troosten of niet. Het ging ook niet meer over normale hoeveelheden, want een reep chocola was allang niet meer genoeg om al mijn binnengehouden emoties weg te eten. En een ander groot verschil: in mijn eetstoornis deelde ik niks meer aan emoties met anderen. Ik hield alles voor mezelf. 

Gelukkig deel ik nu meer emoties en soms is het dan heel lekker om een paar blokjes chocola te eten. Ik weet nu dat het best normaal is om soms uit emotie te eten. Dat betekent niet dat ik weer teruggevallen ben of nooit van mijn eetstoornis af kom. Ik heb zelf de controle weer terug gekregen en maak er weer bewuste keuzes in. Ik wou dat ik dat eerder in de behandeling had geleerd. Ik vind het jammer dat hier zo weinig mee gedaan is tijdens de behandeling. Ik hoop dat hier meer aandacht voor gaat komen. Dat verwachtingen wat meer getemperd worden en meer gesproken wordt over hoe herstel er voor een ieder uit ziet. 

Mijn beeld van wat normaal is, is daarmee behoorlijk veranderd de afgelopen jaren. Ik heb mijn eigen nieuwe normaal ontwikkeld en hey, ik voel me best normaal momenteel :).