Fotoproject
Vandaag ga ik deze blog lanceren en daarbij mijn nieuwe Instagram account. Het idee van mijn Insta is om elke dag een foto te maken van mijn voeten. Waar hebben mijn voeten mij deze dag heen gebracht? En waarom? Hoe past dat in het leven met zonder BED?
Dat lees je op mijn insta en in de blogs die ik op deze pagina post. Vandaag een foto van mijn voeten die in de bladeren en het gras staan. Het is natuurlijk nieuwjaarsdag vandaag. De eerste dag van 2020. Standaard ga ik op 1 januari ergens wandelen. Ik dacht: 'ik pak de auto en ga naar de boulevard van Harderwijk om daar langs het water te lopen'. Alleen onderweg kwam ik het bordje 'Nunspeet' tegen en toen had ik ineens sterk de behoefte om terug te gaan naar mijn roots.
Langs plekken gaan, die zo belangrijk voor mij zijn geweest als kind, vind ik zo af en toe heerlijk! Ik ben begonnen in Nunspeet. Daar werkten mijn ouders en ik heb daar vaak geholpen. Het was een opvang voor kinderen. Spontaan bedacht ik dat ik kon kijken of er nog geocaches waren in de buurt: heb er eentje opgelost!
Ik ben toen verder gereden naar Elburg. Daar ben ik opgegroeid en heb ik ongeveer de helft van mijn huidige leven gewoond. Het blijft gek om te zien hoe dingen veranderen. Het huis waar de dierenarts zijn praktijk heeft gehad, is totaal vervallen. De wegen zijn volgebouwd met drempels die er nooit waren. Waar ooit de Attent buurtsuper zat, zit nu een afhaalpizzeria. Hoe fijn was het om op dat moment langs mijn ouderlijk huis te rijden en te zien dat de conifeer die wij al in onze tuin hadden staan er nog steeds staat. Gelukkig is niet alles veranderd!
De grote shock kwam later toen ik langs mijn oude basisschool reed. Nou ja, de plek waar hij ooit stond. Tot mijn grote schok was hij weg. Er was niks meer van over behalve een verwilderd veld met hekken eromheen. Ik was echt even met stomheid geslagen. De conifeer in de tuin en de school waren een soort wortels die er altijd waren. Stevig verankerd in de grond. De basis van wie ik ben. Wow, dit klinkt zo dramatisch, maar zo voelde het wel echt even. En daar was nu een gat in geslagen!
Ik vond het maar raar en ik merk maar weer eens hoe slecht ik toch tegen verandering kan. Tegen dingen die waren, maar nu niet meer zijn. Ik kan me vastklampen uit dingen uit het verleden, bang om het los te laten. Terugverlangen naar dingen die ik inmiddels ontzettend geromantiseerd heb. Dat maakt het leven soms erg lastig, want daardoor neem ik veel mee in mijn rugzak en leef ik eigenlijk nooit helemaal in het nu. Dit jaar wil ik wel dingen gaan loslaten. In het nu leven en gaan bouwen aan de toekomst. Ik denk dat dit een begin is.