Blue monday
Vandaag is het Blue Monday. Al jaren bekend als de dag waarop we met zijn allen het meest depressief zijn. Gelukkig kan ik vertellen dat ik vandaag een hele goede dag heb! Voor mij geen Blue Monday dus. Al voordat ik vanmorgen opstond had ik bedacht dat ik vandaag een positief bericht wou typen. Niet in de zin van dat alles goed moet zijn. In de zin van dat ik eens wil kijken wat alle dingen die ik normaal niet fijn vind aan mijn leven, mij opgeleverd hebben. Meer een soort van omdenken dus. Here I go:
Diabetes hebben is ontzettend lastig. Zeker voor een controlefreak als ik. Diabetes heeft er echter ook voor gezorgd dat ik nu geen 300 kilo weeg, dood ben of bed gebonden. Daar ben ik mijn diabetes dankbaar voor. Daarbij komt dat ik door mijn diabetes opgenomen ben geweest in Beatrixoord. Dubbel zo goed: ik heb daar Femke, Kristel, Wilma en Marlies ontmoet waar ik nog steeds contact mee heb. Ik heb ook vorig jaar daardoor de 4EM gelopen. Nog altijd ben ik daar supertrots op en word ik blij als ik naar mijn finishfoto op de mantel kijk. Ik heb daarvan geleerd dat ik zoveel meer kan dan ik zelf denk.
Mijn eetstoornis heeft mij naar Portugal gebracht wat een hele mooie reis is geweest. Daar heb ik Nina ontmoet, die nog steeds een goede vriendin is. Ik heb veel over mezelf geleerd door mijn eetstoornis. Plus dat mijn eetstoornis mijn redding is geweest. Eten gaf mij de mogelijkheid om te gaan met alle shit die ik in mijn leven tegen kwam. Na Portugal heb ik geleerd dat ik een sociaal iemand ben. Dat klinkt misschien logisch voor sommigen die mij kennen, maar voor mij is dat heel lang niet zo geweest. Uit eenzaamheid heb ik mezelf op een gegeven moment wijs gemaakt dat ik een einzelgänger ben. Dat ik helemaal niet houd van mensen op bezoek. Contact met anderen. Inmiddels weet ik dat het anders is en ik enorm kan genieten van contact.
Mijn depressie heeft mij rust gebracht. De rust om niet maar door te gaan. Om stil te staan bij wie ik echt ben en wat ik leuk en niet leuk vind. Om te accepteren dat bepaalde dingen niet gaan. Mijn depressie is letterlijk een soort resetknop voor mij. Dat is niet leuk en hard werken, maar wel oh zo goed. Ik ervaar nu ook de ruimte en de tijd om dat harde werken aan te gaan. Eerder was therapie iets wat ik een keer per week een uurtje tussendoor deed. Nu merk ik dat ik er de hele week mee bezig ben, omdat ik niet meer afgeleid word door andere zaken.
Als ik langer nadenk, kan ik vast nog meer bedenken. Dit zijn echter voor mij de dingen die nu bij me op komen. Die voor mij ook echt voelen. Ik heb vaak moeite met clichés. Hoe waar ze ook zijn, als iemand tegen mij zegt: "Er zijn zoveel mensen die het slechter hebben", ben ik gefrustreerd. Tuurlijk, klopt helemaal, maar er zijn er ook een heleboel die het beter hebben. Ik kan niet zoveel met die dooddoeners. Hiermee wel. Want dit is wat ik zelf voel en zelf ervaar. Hoe lastig ik al deze dingen ook vind, ik ben ze ook dankbaar. Mezelf daar aan herinneren helpt me om te relativeren.
Ik kan niet zeggen dat ik er aan toe ben om alles los te laten. Zoals ik vorige week in therapie ontdekte: ik heb het nog nodig om ziek te zijn. Best eng om dat toe te geven en hier zo te schrijven. Ik kan het nog niet los laten. Dus ik ben nog niet van mijn depressie af. Ben nog niet aan het afvallen. Mijn huis is nog niet op orde. Ik ben nog niet zo sociaal als ik echt ben. Maar zie: er staat 'nog niet' en dat is met een reden. Ik geloof namelijk dat het gaat komen. Als ik ontdek waarvoor ik het nog nodig heb en hoe ik dat kan omturnen, kan het snel gaan. Wie weet hoe ver ik morgen kom met therapie.